PICCOLA STELLA (596)

Lino is 72 jaar. Hij is een voormalige mijnwerker en weduwnaar. Nog altijd woont hij in zijn piepkleine arbeidershuisje: eenvoudig, maar met zorg onderhouden en doordrenkt van herinneringen en een zachte melancholie. 54 jaar geleden moest hij zijn geboorteland Italië verlaten, maar zijn liefde voor zijn thuisland is nog steeds even groot. Hij koestert een diepe nostalgie voor zijn dagen in de mijn. Vandaag brengt hij zijn tijd door met het bouwen van een kleine maquette van de mijn waarin hij zoveel jaren heeft gewerkt. Zo probeert hij herinneringen levend te houden en door te geven. Hij denkt vaak terug aan zijn vroegere kameraden, die van overal ter wereld kwamen en nu verdwenen zijn. Onder de grond was het donker, zwaar, gevaarlijk en uitputtend… maar ook vrolijk.

Niet ver daarvandaan, op de terril, leeft een puppy. Een pluizige, naamloze straathond, achtergelaten in een oude koffer die zijn toevluchtsoord is geworden. Zijn nieuwsgierigheid drijft hem om de wereld te verkennen: hij ontdekt, waagt zich vooruit, verwondert zich, en ontmoet onverwachte, niet altijd vriendelijke, figuren. Geleid door een klein licht volgt hij een pad dat hem naar Lino brengt.