LE MARGHERITE

Op het podium zoeken vijf performers en een acteur-muzikant samen naar een beweging die nooit stopt, een soort zweven dat niet eindigt. Gedreven door een sterk verlangen naar het moment zelf, maken ze een speelse en gevoelige ode aan het vluchtige, vol verkleedpartijen en gedaanteverwisselingen. Ze tonen hoe ‘niet efficiënt zijn’ een vorm van verzet kan zijn – een manier om niet zomaar het einde te accepteren. Wat ontstaat op scène is een soort evenwichtsoefening: tussen lichtheid en intensiteit. Hun bewegingen balanceren tussen de verleiding van een afgrond – denk aan onze gewelddadige actualiteit, te sterke emoties en het opgebruiken van ons leven – en de nood aan pauze, als verlangen, als herbegin of afwijking. Net als bij een madeliefje waarvan je blaadjes plukt, spelen ze met toeval en intensiteit. Ze tonen ons een poëzie van het vergankelijke én van het eeuwige. Verlangen, liefhebben, doen en beginnen worden eenzelfde gebaar: de uitdrukking van een levenskracht die nog lang niet uitverteld is.