Mémoire de fille

In ‘Mémoire de fille’ herbeleeft Annie Ernaux de zomer van 1958. De zomer waarin ze voor het eerst het bed deelt met een man tijdens een kamp in Orne. Een zomer die nog twee jaar lang fundamenteel zal nazinderen. Annie gaat op basis van die onuitwisbare herinneringen, foto’s en brieven naar vriendinnen, onverbiddelijk op zoek naar het meisje dat ze toen was. De theatraliteit van deze tekst zit vervat in een sobere, fijne en zeer fragiele zoektocht, die volledig gestript en puur wordt gebracht. Er wordt gespeeld met de aanwezigheid van de actrices in de tijd, in combinatie met een soort archeologie van bewegingen die getuigen van choreografische schoonheid. Dit soort theatraliteit vraagt veel zorg en aandacht. En extra veel zachtheid. En dat creëert meteen een paradox van formaat: Ernaux' literatuur, die zo brutaal, zo gewelddadig, zo gevaarlijk is, vereist blijkbaar een oneindig zachte aanpak. De bewerking bestaat uit twee duidelijk verschillende delen. In het eerste deel, dat gebaseerd is op herinneringen, wordt de groep rond Annie D. geïntroduceerd, het 58-jarige meisje dat geconfronteerd wordt met een maatschappij door wie ze zich vernederd, afgewezen, verbannen voelt. Het groepje van drie jonge acteurs, twee jongens en een meisje, spelen de rol van kampmonitoren. In het tweede deel worden Ernaux’ herinneringen doorweven met dromen en fantasieën. In dit deel zullen de schrijvers die in de oorspronkelijke tekst worden geciteerd, ten tonele verschijnen als een soort beschermengelen. Sartre, Simone de Beauvoir, Proust,… Annie D. zullen aanzetten om te gaan schrijven.