2. ONDER CONSTRUCTIE (GRLIGHTCA)

Zoals een van zijn tijdsgenoten al zong, we hebben allemaal een beetje Adamo in ons.

Iedereen heeft wel een kant-en-klaar, licht stereotiep beeld van de gladde zuiderse crooner.

Maar achter dat afgelikte uiterlijk van al die jaren als goed geolied product, zit een complexe en rijke diepte. Een diepte die enkel zichtbaar is voor wie goed zoekt.

Deze film wil het warm water niet heruitvinden en al helemaal niet in de voetsporen treden van de paparazzi, maar wil peilen naar de muzikale en menselijke ziel van Adamo, de artiest, de schepper, de performer, die kleine hints verstopte in het hart van zijn creaties.

Met zijn toestemming gaan we op avontuur en openen we de deur van zijn huis én van zijn ziel.

Au propre comme au figuré.

Het geheugen is een bouwer van het eeuwige – jeugdigheid is een explosie, een verticaal verzet tegen stof. Deze twee a priori tegengestelde stromingen, het geheugen en de jeugdigheid, zijn de twee bouwstenen van deze voorstelling. Ik wil ‘Drums in the night’ herwerken om onze kwetsbaarheid in vraag te stellen – om aan te tonen waarom dit vandaag synoniem staat met kracht en vurigheid. ‘Drums in the night’ of ‘Tambours dans la nuit’ wordt ‘Dans la nuit’, een esthetische, grafische en lichamelijke metamorfose waarbij ons vermogen om onszelf te verdedigen zichtbaar wordt in de duisternis. In deze herwerking en door de nadruk te leggen op de individuele en gezamenlijke verdedigingsmechanismen, willen we de toeschouwer weer centraal stellen in het theater en hem actief betrekken.

Een oude man en een vreemdeling staan aan de rand van een tuin. Door de ramen van het huis zien ze een vader, een moeder, twee dochters en een slapend kind. De twee mannen hebben tragisch nieuws te vertellen: het lichaam van een van de meisjes van deze familie werd ontdekt in de rivier. Hoe vertel je zoiets? Hoe introduceer je de dood in het vreedzame leven van dit gezin? Terwijl de dodenstoet steeds dichter komt, dwingt de oude man zichzelf om aan te kloppen en de familie te vertellen over het overlijden van een van hen.

‘Ik ben artiesten spuugzat. Die parasieten die leven op beurzen, die hun nietszeggende onderlinge avontuurtjes opblazen tot grote drama’s.’
Agnès windt er geen doekjes om. Ze heeft het hart op de tong én op het web. Op haar invloedrijke culturele blog vertelt ze zonder aarzelen ‘de waarheid’ over anderen, inclusief haar zoon de muzikant.
Niemand blijft gespaard, zelfs de weinige vrienden die ze nog heeft moeten eraan geloven. Agnès onthult maar al te graag hun leugens en hypocrisie.
Maar Agnès heeft een zwakke plek: de liefde. Haar hart ligt bij een kunstenaar die veel te jong is, die op haar kap leeft, die iets te graag wauwelt over conceptuele kunst en die ze veel te veel vergeeft.