Véronique Dumont

Ik schreef de monoloog À cheval sur le dos des oiseaux voor Véronique Dumont, die het verhaal vertelt van een baby die plots terecht komt in het leven van een vrouw met een geestelijke beperking.



In de kantlijn van deze tekst tracht ik wat Peter Handke het ongezocht ongeluk noemt, te bespreken. Ook Carine Bielen, een kansarme vrouw die van kindsaf aan weggestopt werd bij gehandicapten en van wie men zou kunnen zeggen: ‘Ze was, ze is geweest, ze was niets’. Bij Carine Bielen is er geen schijn, ze is wie ze is. Ze denkt niet over de wereld, ze beleeft de wereld. Ze verzet zich niet, ze verontschuldigd zich. Net zoals de maatschappij haar heeft geleerd te doen.

Forêts paisibles zet een familie op podium. Een trio dat schrijnend uitblinkt in middelmatigheid en zich verliest in een fantasiewereld, in een archaïsche maatschappij waar misdaden zoals moord en incest nog niet duidelijk zijn ontrafeld. Balancerend als een koorddanser op een mythologisch touw dat niet meer dan een schijnvertoning is van zichzelf. Een mythologische vaudeville in een wankele constructie van ruw hout, die geenszins probeert haar ontdekkingen te verbergen, op een leeg podium, waarvan de intrinsieke naaktheid meteen tot in de botten van de kijker trekt.