Belgique

Hoe zal onze wereld er over 10, 20 of 100 jaar uitzien? Zal de bevolking blijven groeien? Zullen we nieuwe buitenaardse territoria ontdekken en nog meer innovatieve technologie uitvinden? Of staat er ons een tijd van schaarste en natuurrampen te wachten? Welk toekomstbeeld verkies jij? Een rampscenario à la Mad Max of een machtig Star Wars-epos? ‘Science-fictions’ verzint fictieve toekomstscenario’s en onderzoekt zo onze relatie tot de toekomst.

‘We hebben nog nooit zoveel geweld gezien.’ Het wordt uitvoerig gefilmd, gefotografeerd, ingelijst, verspreid, opgestapeld en becommentarieerd, het wordt vanuit elke hoek belicht en toch zien we het niet meer, of toch niet echt. ‘Geweld is overal. Maar het geweld dat we uitlokken en ontkennen, dat we verlangen en verwerpen, is nergens te zien’, merkt Léa Drouet op. Geïnspireerd door recente sociale onrust (de rellen van 2005, comité Adama, de gele hesjes, de strijd voor de bevrijding van het Koerdische volk in Rojava, enz.) probeert de artieste, samen met filosoof en theatermaker Camille Louis, te achterhalen wat er achter de beelden van geweld schuilt. ‘Violences’ is een toneelstuk geschreven, gespeeld en geregisseerd door Léa Drouet, onder de muzikale begeleiding van Erg.

Ongevoelig voor de haat van heel Italië, paradeert Lucrezia Borgia rond op het Carnaval van Venetië. Niets lijkt deze machtige vrouw, badend in haar eigen wereld vol overspel, incest en misdaad te deren. Toch trilt ze van angst. Voor Gennaro, een jonge kapitein die ze in de menigte meent te ontwaren... Gennaro heeft een hekel aan de Borgias en beledigt hun wapenschild. Gennaro weet niet dat hij eigenlijk Lucrezia’s zoon is, geboren uit een incestueuze liefdesrelatie met haar eigen broer. Lucrezia is een monster, maar ook een vrouw en een moeder. Hoe kan ze Gennaro beschermen tegen de woede van een echtgenoot die denkt dat haar kind eigenlijk haar minnaar is?

Tijdens de verhuis van mijn moeder ontdekte ik in de kelder twaalf 8 mm- en super 8-filmrollen, opgenomen tussen 1963 en 1975. Een schat verborgen in de stille duisternis, diep in de onderbuik van het huis, en allang gescheiden van de projector die hen het leven gaf. Ik besluit de films te digitaliseren en ontdek verbleekte beelden van Afrika. Bujumbura. Een Boeing die op een ontiegelijk klein baantje landt. Het begin van het leven. De filmrollen inspireerden dit project, ze zijn de rode draad van de voorstelling. Deze geweldige collectie beelden (4.30 u. om te bekijken, sorteren en bewerken) gaat op het podium in dialoog met tekst. Luister naar de stemmen, intiem en universeel, naar mijn eigen stemmen en die van mensen om me heen. Een wandeling door de geschiedenis.