PENTHESILEE

Vanavond, met speciale toestemming, wordt u Penthesilea, de hondenversie, gebracht. Met in de hoofdrol een handvol helden, keffers en vrouwen. De heldin verscheurt haar grote liefde voor ze hem met huid en haar verslindt. Zo stelt Kleist (1777 – 1811) Penthesilea voor aan het publiek. Zijn tekst is een buitengewoon spelmotief, zowel krachtig als fragiel, subliem als onbeduidend. Hij eist het vlees van de acteurs, ware uitbarstingen en plotselinge ongrijpbare en monsterlijke afwezigheden. Kleist vervult me als een opgeblazen varkensblaas, om de woorden van Kafka te gebruiken. Ik dompel me met veel plezier en verrassende vanzelfsprekendheid onder in dit verhaal over een meesterlijke mislukking. Een geschiedenis waarbij een gefragmenteerde heldin, verstrikt in de draden van haar bestaan, moet aanvaarden dat ze alles moet verliezen voor ze gered kan worden (zoals zo vaak bij Kleist).