Français

Het geheugen is een bouwer van het eeuwige – jeugdigheid is een explosie, een verticaal verzet tegen stof. Deze twee a priori tegengestelde stromingen, het geheugen en de jeugdigheid, zijn de twee bouwstenen van deze voorstelling. Ik wil ‘Drums in the night’ herwerken om onze kwetsbaarheid in vraag te stellen – om aan te tonen waarom dit vandaag synoniem staat met kracht en vurigheid. ‘Drums in the night’ of ‘Tambours dans la nuit’ wordt ‘Dans la nuit’, een esthetische, grafische en lichamelijke metamorfose waarbij ons vermogen om onszelf te verdedigen zichtbaar wordt in de duisternis. In deze herwerking en door de nadruk te leggen op de individuele en gezamenlijke verdedigingsmechanismen, willen we de toeschouwer weer centraal stellen in het theater en hem actief betrekken.

Een oude man en een vreemdeling staan aan de rand van een tuin. Door de ramen van het huis zien ze een vader, een moeder, twee dochters en een slapend kind. De twee mannen hebben tragisch nieuws te vertellen: het lichaam van een van de meisjes van deze familie werd ontdekt in de rivier. Hoe vertel je zoiets? Hoe introduceer je de dood in het vreedzame leven van dit gezin? Terwijl de dodenstoet steeds dichter komt, dwingt de oude man zichzelf om aan te kloppen en de familie te vertellen over het overlijden van een van hen.

‘Ik ben artiesten spuugzat. Die parasieten die leven op beurzen, die hun nietszeggende onderlinge avontuurtjes opblazen tot grote drama’s.’
Agnès windt er geen doekjes om. Ze heeft het hart op de tong én op het web. Op haar invloedrijke culturele blog vertelt ze zonder aarzelen ‘de waarheid’ over anderen, inclusief haar zoon de muzikant.
Niemand blijft gespaard, zelfs de weinige vrienden die ze nog heeft moeten eraan geloven. Agnès onthult maar al te graag hun leugens en hypocrisie.
Maar Agnès heeft een zwakke plek: de liefde. Haar hart ligt bij een kunstenaar die veel te jong is, die op haar kap leeft, die iets te graag wauwelt over conceptuele kunst en die ze veel te veel vergeeft.

We willen de opera van Purcell op scène zetten. We brengen een nieuwe interpretatie, maar met de oorspronkelijke volgorde van de scènes en de originele partituur. We spelen dus binnen het skelet van het werk, zo nemen wij onze plaats in. Omdat we geloven dat de legende van Koning Arthur het publiek van vandaag zal kunnen bekoren, proberen we het verhaal voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken, door de klanken te moderniseren, door de liederen te combineren met gesproken tekst en door de muziek aan te passen. Zo kan de unieke intimiteit van deze opera, gespeeld met vijf in plaats van met een heel orkest, ons leven en onze vragen van vandaag in beeld brengen. Iedereen doet mee en we gaan samen verder in het verhaal!