Wat als de dood meer dan een biologisch einde zou zijn? Wat als je een oneindig aantal overlijdens kon optellen, combineren en tegen elkaar uitspelen. Wat als die overlijdens een leven zouden markeren zonder het te stoppen, maar het juist zouden voeden? Fysieke, mentale, intieme, sociale, maatschappelijke, symbolische en denkbeeldige overlijdens ... Passages en omwentelingen die de voortdurende transformatie van een bestaan - of van een systeem - inluiden vóór die grote dood waaraan niets of niemand ontsnapt.
In ‘137 façons de mourir’ analyseert Virginie Strub ‘hoe we doodgaan’. Zonder rekening te houden met wie, wanneer of waar, de voortekenen of de resultaten. Een theatervoorstelling met een atypische, fysieke taal die de mogelijkheden van de dood als een grondstof ontleed.
